Proces bromolejowy polega, na zastąpieniu obrazu srebrowego odbitki czarno-białej tuszem. Początki techniki sięgają roku 1855 kiedy to został opatentowany proces olejowy. W roku 1907 C. Welbourne Piper wymyślił formułę procesu brom-olejowego.

Najpierw emulsja odbitki srebrowej zostaje odbielona i jednocześnie utwardzona wprost proporcjonalnie do ilości srebra, którą zawierała w poszczególnych obszarach obrazu. Następnie odbitkę utrwala się, płucze i suszy, po czym zamacza ponownie dla rozmiękczenia warstwy żelatynowej. Po wyjęciu odbitki z namaczania usuwa się z niej nadmiar wody poprzez włożenie pomiędzy chłonne bibuły, a potem jeszcze wytarcie jej powierzchni. Następnie na odbitkę nakładany jest tusz, np. litograficzny, który przywiera do obrazu w miejscach utwardzonych, czyli tam gdzie na odbitce znajdowało się więcej srebra (w cieniach) oraz nie zostaje związany w miejscach, w których warstwa żelatyny rozmiękła (w światłach). W ten właśnie sposób obraz zostaje odbudowany przy pełnej kontroli procesu poprzez rozważne nakładanie kolejnych warstw tuszu. Technika bromolejowa była bardzo popularna pośród piktorialistów w związku z tym, że dzięki niej można było uzyskać efekt malarski na odbitce, a obecnie popularność jej powraca.